Gabriel Aresti eta euskal kultura-esparrua (1953-1975)

Aresti profeta-poeta indibidual gisa
ageri bazaigu ere, haren poetika garaiko euskararen, fedearen edota iraultzaren
ezinegon kolektiboen sintoma gisa azter daiteke. Kontrara ere, euskara, euskal
kultura edota aitaren etxeari lotutako irudikapenen jatorria sormen-prozesu
konkretuetan atzeman daiteke. Dimentsio sozial eta literarioaren, autorearen
eta testuinguruaren, sormenaren eta errepikaren arteko mugetatik begiratzen zaio
hemen Arestiren poesiari, literaturaren soziologiaren tresnak erabiliz.

Lan honek Arestiren obra poetikoa
irakurtzeko euskal kultura-esparruaren egituraketa eta dinamikei erreparatzen
die. Poetika harreman soziala da, ondorioz testuinguru zabalagoan diharduten
eragileekin elkarlan, tentsio eta eztabaidan dago. Testua identifikazio-prozesu
desberdinen bitartez ehuntzen duen lekua da: esparru sinbolikoan txertatu
egiten den izen propioa eta euskal kultura-esparruan txertatzen den mandatua. Idazketa
praktika gorpuztua da, esparruan antzeko ibilbidea izatearen ondorioz hausturaren
belaunaldiaren ethos autodidaktarekin bat egiten du. Arestiren sakrifizio-eskema,
genero-ikuspegia eta literatura desharagiztatua ikasbide haragiztatu horretan
kokatzen dira hemen.

Asier Amezaga Etxebarriari egindako elkarrizketa irakurri